Ατενίζοντας το Ιόνιο

 

Θυμάμαι…

Θυμάμαι ένα ολόγιο φεγγάρι

που το κατέβαζα στη γη για χάρη σου

Πάρτο, σου είπα για νύχτες σκοτεινές

θα προχωράμε σε δύσβατα μονοπάτια

Θυμάμαι μια θάλασσα μακρυνή σκοτεινή

άγρια αχαρτογράφητη

Θα την πιω όλη, σου είπα για χάρη σου

γουλιά γουλιά πικρή και αλμυρή

Θυμάμαι τα βράδια τα αξημέρωτα

συντροφιά με κορμιά ανημέρωτα

Θυμάμαι τα πρωινά τα συννεφιασμένα

τις Κυριακές και τις γύφτισες μέρες

στα δάχτυλά μας χάρτινες βέρες

Θυμάμαι τον κόσμο γύρω μας να καταρρέει

στον ήχο μιας σιωπής που κλαίει

Πάρε το χέρι μου, σου είπα και το δισάκι μας στον ώμο για το δρόμο

Με το σακάκι σου ριχτό

εσύ που με ξέρεις τόσο καλά και εγώ που σε ξέρω τόσο λίγο

Έρωτας είναι θαρρώ που γελάς σαν παιδάκι μικρό

στο ίδιο παγκάκι το ομηρικό

Τα όνειρα που κρατούν για πάντα…… σε ένα φευγάτο «σ΄αγαπώ”

Αστραία 14 φεβρουαρίου 2024