Τόξο και Βέλος

 

σε κύκλους ζωής

Τόξο ο Νους, Βέλος η Ψυχή

Ο νους — το τόξο της πρόθεσης.
Η ψυχή — το βέλος, λεπτό, ευθυγραμμισμένο με το άχρονο.

Ο στόχος — ο κύκλος του Ήλιου,
που δεν καίει, μα καλεί.

Πρέπει να φτάσει εκεί
αθόρυβα, αδιάσπαστα,
χωρίς ταλαντώσεις του φόβου,
χωρίς ρεύματα λήθης.

Διότι οι κύκλοι της Ιστορίας και της Ζωής
δεν οδηγούν πουθενά —
εκτός αν βρεις το Κέντρο.

 Αστραία

Ο Λόγος της Λεοντής

 

Παίρνει τον λόγο ο Ηρακλής στην Πνύκα,

σε τούτη την ιερή Σκηνή,

και για τον σωστό λόγο ομιλεί την καίρια στιγμή

(Ήλιος στον Λέοντα):

Φορώντας — όπως πρέπει — τη λεοντή,

και κρατώντας στο χέρι ένα ραβδί…

(που ναι, μοιάζει με ρόπαλο…

ας το παραβλέψουμε αυτό — ποιητική αδεία).

Απαντά με σπουδή στο Ομηρικό ερώτημα:

Ποια είναι τα μεγαλύτερα λάθη της Φυλής μας;

Και ξεκινά, όπως αρμόζει σε ελεύθερο Έλληνα,

με έντιμη αυτοκριτική:

Το μέγα λάθος είναι ο εγωισμός.

Ο άγριος Λέων της Νεμέας που σαρώνει τα λιβάδια της ελληνικής νομοσύνης νοημοσύνης και καταστρέφει τους νόμους

τις νομές — τις εσωτερικές και τις κοινές σε συνεχή διχόνοια στείρα ανταγωνιστική, και όχι άμιλλα προοδευτική.

Και αν δεν προσεχθεί,

θα καταπιεί και την Ελληνική Νομοιρία ΓΗ —

την αρμονία της πολιτείας και της φύσης μαζί.

Ο Ηρακλής μίλησε.

Όχι σαν ήρωας —

αλλά σαν φύλακας συνείδησης με λεοντή και φρόνηση.

Ηρακλής στην Πνύκα — Λόγος της Λεοντής

«Εγώ δεν γεννήθηκα για σαλόνια. Γεννήθηκα για σταυροδρόμια.

Εκεί που στέκονται οι δύσκολοι δρόμοι και πρέπει να διαλέξεις.»

«Το τέρας που σκότωσα δεν ήταν μόνο με δόντια και νύχια.

Ήταν ο εγωισμός μου.

«Τη λεοντή δεν τη φόρεσα για στολή. Τη φόρεσα για να θυμάμαι.

πως νίκησα το θηρίο. Και τώρα, την κάνω ζωτική δύναμη.

Αντέχεις; Έλα δίπλα μου. Μην αντέχεις; Θα σε πάρω αγκαλιά.»

«Όμως, σε όσους πατούν στα άνθη και κλέβουν τις νομές…

όλους τους φαύλους και τους υποκριτές ενός υπερφίαλου ΕΓΩ και ΕΓΩ....

Ε, αυτούς, τους κάνω χαλάκια περσικά.

Γιατί ο κόσμος δεν αλλάζει μόνο με λόγια. Θέλει και πράξη με καρδιά»...Άθλους με Ελληνική λεβεντιά.

Ξεκινάμε με τον πρώτο Άθλο της Ηράκλειας διαδρομής, πνίγουμε το ΤΕΡΑΣ, τα λιονταράκια τα αγαπούμε όλα και τα προστατεύουμε και φοράμε την Λεοντή σωστά.

Σύγχρονα Έπη Γαλαξιακά

Αστραία

Ήταν ποτέ η Τροία Ατλαντίδα: Διάλογος Πλάτωνος με Αινεία

 

Ο Πλάτων και ο Αινείας σε φανταστική απεικόνιση. Στο βάθος ο ποιητής Όμηρος τους ακούει στοχαστικά

Φανταστικός διάλογος ανάμεσα στον φιλόσοφο και τον πολεμιστή από την Τροία για την Τροία και την Ατλαντίδα

Διάλογος Πλάτωνος και Αινεία

Θέμα: «Ήταν ποτέ η Τροία Ατλαντίδα ;»

Πρόσωπα:

Πλάτων, φιλόσοφος της Αθήνας

Αινείας, Τρώας πρίγκιπας, απόγονος του Δαρδάνου

Σκηνή: Στην άκρη μιας αρχαίας ακτής, ο Πλάτων ονειρεύεται — και ο Αινείας εμφανίζεται από την ομίχλη του χρόνου.

Πλάτων:

Χαίρε, ξένε που έρχεσαι από τη σκιά της Ιστορίας. Πες μου τ’ όνομά σου, να γνωρίσει ο λόγος το πνεύμα σου.

Αινείας:

Αινείας ονομάζομαι· γεννήθηκα στην Τροία, παιδί της βροχής και της στάχτης. Πέρασα φωτιές και θάλασσες, για να σώσω κάτι πιο αρχαίο απ’ τον εαυτό μου.

Πλάτων:

Σώζεις τη μνήμη σου, ή την καταγωγή σου;

Αινείας:

Σώζω τη φλόγα. Μια φλόγα που ήρθε από παλιά, από τον ουρανό ή από τη θάλασσα. Ο πρόγονος μου, ο Δάρδανος, δεν ήρθε από εδώ — ήρθε μετά το μεγάλο νερό.

Πλάτων:

Μιλάς για κατακλυσμό; Για πτώση πόλεων; Ή για την Ατλαντίδα;

Αινείας (με βλέμμα μακρινό):

Ίσως η Τροία να μην ήταν η Ατλαντίδα. Μα είχε το αλάτι στα θεμέλιά της και το μυστήριο στις στέγες της. Ό,τι θυμόταν ο λαός μου δεν ήταν της γης μόνο. Ήταν μνήμη από αλλού.

Πλάτων:

Τι εννοείς;

Αινείας:

Όταν οι ιερείς του Ίδη προσεύχονταν, δεν καλούσαν μόνο τους Ολύμπιους — καλούσαν και τις σιωπές πριν απ’ τον Όλυμπο.

“Δεν είχαμε βιβλία, Πλάτωνα. Είχαμε μνήμες.

Και μέσα στις μνήμες, φώλιαζαν πόλεις που πνίγηκαν πριν υπάρξουν.”

Πλάτων (σιωπά, μετά):

Κι εγώ το ίδιο άκουσα στην Αίγυπτο.

Για μια πολιτεία παλαιά, που η Αθήνα της αντίσταθηκε.

Και μέσα στη στάχτη της, έμεινε ένας παλμός.

Αινείας:

Ο παλμός της Τροίας.

Πλάτων:

Δηλαδή… η Τροία δεν ήταν η Ατλαντίδα.

Ήταν όμως η τελευταία που θυμόταν πώς έμοιαζε.

Αινείας:

Κι εσύ, που γράφεις τις ιδέες σαν πέτρες, να θυμάσαι:

Όποιος χάνει την Τροία του, ίσως θυμάται την Ατλαντίδα.

Κι όποιος χτίζει τη Ρώμη του, ίσως την κουβαλά.

Αστραία

Ομηρικές Ώρες

Το τραγούδι του ποιητή

στο διηνεκές του Χωροχρόνου των Ομηρικών Ωρών

Ζεῦ πάτερ ……

Οι Ώρες, δωροδότριες πολυγήθεες, οι Πύλες του Ουρανού!

Η Ήρα και ο Χρονισμός.

Ο καλπασμός των αλόγων της ψυχής στον χωροχρόνο.

Το σπάσιμο του φράγματος της Αντίληψης!

Η Ήρα σε περίτεχνο άρμα ανεβαίνει με τιμόνι αργυρό και ρόδες χάλκινες οκτάκτινες .

Τα χρυσά λουριά πιάνει στα χέρια της και τα άλογα μόνη της δένει.

Κοντά της η Αθηνά, το λεπτό πέπλο ιδίας κατασκευής αφήνει , την ασπίδα με το κεφάλι της Γοργόνας κρατά. Τον χιτώνα του αιγιδοφόρου Διός, δικέρατον κράνος τετράφαλο χρυσό φορά που 100 στρατούς χωρά.

Από τους θυρωρούς, τις Ώρες περνούν και τις μετρούν.

24 ώρες, 24 ραψωδίες, 24 γράμματα , στιγμές από τα ταξίδια της αιωνιότητας από οξυδερκείς αναγνώστες περιμένουν να διαβαστούν σε ενθυμική ανάγνωση διαλογιστική.

Βρίσκουν τον νεφεληγερέτη να στέκεται μακρόθεν από τους άλλους θεούς στην ακροκορφή του πολύκορφου Ολύμπου:

Ζευ πάτερ….

Ο Χορός των Ωρών

http://homeristes.blogspot.gr/2012/06/blog-post_569.html

Αστραία

Μία Πανσέληνο για την Ήρα

 

από τον Δία και ένα φεγγάρι ασημί  στα μαλλιά της 

Επωδός της Πανσελήνου στον Άξονα Καρκίνου–Αιγόκερω

Στης Ήρας το βλέμμα γαλήνη βαθιά,

του Δία ο νους σαν αστρόσκονη σπάει —

κι η Πανσέληνος λέει: “ό,τι ενώνεται πια,

δεν πεθαίνει — μονάχα φωτίζει 

ένα κόσμο χωρίς σκιά

Ο Νους και η Ψυχή στο χρυσό σύννεφο σμίγουν —

κι η Σελήνη θυμίζει πως οι θεοί… σκέπτονται, και γεννούν

όμορφα Νοήμονα Παιδιά.

Είμαστε οι ΣΚΕΨΕΙΣ τους με του Λιονταριού Ήλιου,  την καρδιά

Αστραία

«Όμηρος και Πρόκλος: Διάλογος στο Φως του Νου»

 Όμηρος και Πρόκλος —

Διάλογος στο φως του μεσημεριανού Νου στη μεγάλη Σκηνή του Κόσμου

Φανταστική συνομιλία, στις ακτές της Κοσμικής Θάλασσας της Αντίληψης

Ο φιλόσοφος και ο ποιητής, κάτω από τη σκιά ενός δέντρου, αναμετρώνται με την Αλήθεια.

ΠΡΟΚΛΟΣ

Όμηρε, εσύ έπλασες θεούς με ανθρώπινα πάθη.

Κι όμως εγώ, διαβάζοντας πίσω απ’ τις λέξεις σου,

σ’ αναγνωρίζω ως μύστη, όχι απλό ραψωδό.

Πες μου: Στην Ιλιάδα, πού κρύβεται η ουσία του κόσμου;

ΟΜΗΡΟΣ (με πραότητα)

Στις μάχες, Πρόκλε.

Όχι στις εξωτερικές, μα στις εσωτερικές.

Ο Αχιλλέας δεν παλεύει μόνο με τον Έκτορα,

παλεύει με τον ίδιο του τον θυμό,

με το φως και τη σκιά της ψυχής του.

ΠΡΟΚΛΟΣ

Και η Οδύσσεια; Είναι άραγε μόνο το ταξίδι ενός άνδρα

ή κάτι βαθύτερο;

ΟΜΗΡΟΣ

Δεν είναι ο νόστος προς την Ιθάκη.

Είναι ο νόστος της ψυχής προς τον εαυτό της.

Η Οδύσσεια είναι η πορεία επιστροφής στο φως,

μέσα από τις θύελλες του κόσμου και των παθών.

ΠΡΟΚΛΟΣ

Έτσι λοιπόν, οι θεοί σου δεν είναι φαντασίες.

Είναι αρχές. Συμβολισμοί.

Ο Δίας, ο νους. Η Αθηνά, η φρόνηση.

Ο Ποσειδώνας, η ορμή της ύλης.

ΟΜΗΡΟΣ (χαμογελώντας)

Κάθε θεός μου έχει πολλαπλό πρόσωπο.

Όπως και ο άνθρωπος. Όπως και η αλήθεια.

ΠΡΟΚΛΟΣ

Οι ποιητές, λέει ο Πλάτων, πρέπει να εξοριστούν από την ιδανική Πολιτεία.

Μα εσύ, Όμηρε, δεν είσαι απλός ποιητής.

Είσαι θεμελιωτής ενός κόσμου νοητού.

Δεν σε εξορίζω — σε προσκαλώ.

ΟΜΗΡΟΣ

Και εγώ, φιλόσοφε, δεν γράφω για να δοξαστώ,

αλλά για να υπομνήσω και να θυμίσω.

Η ποίηση δεν είναι τέλος.

Είναι πέπλο.

Όποιος το διαπεράσει με το βλέμμα του,

θα δει την Αρχή.

Τέλος σκηνής

Σιωπή. Το φως πέφτει κάθετα.

Δυο σκιές ακουμπούν ελαφρά η μία την άλλη.

Ο χρόνος αποσύρεται.

Μένει μόνο ο Λόγος ο Ομηρικός και ένα Παιδί που τον ακούει προσεκτικά ανάμεσα στο Φως και τη Σκιά των Δένδρων

Η σκηνή αυτή, λουσμένη στο φως της γνώσης και του στοχασμού, αποτυπώνει τη διαχρονική αλυσίδα της παράδοσης: ο λόγος, η ποίηση, η φιλοσοφία — όλα για εκείνον που είναι έτοιμος να ακούσει.

Αστραία

Σύγχρονα Ομηρικά Έπη: Τηλέμαχος και Αχιλλέας σε Ενεστώτα Χρόνο

Α΄ ΤΗΛΕΜΑΧΙΚΟ  Ομηρικό συνέδριο  σύγχρονης ΤΗΛΕΔΙΑΣΚΕΨΗΣ

Ο Τηλέμαχος και ο Αχιλλέας είναι τα παιδιά των Ομηρικών Επών.
Χορεύουν τα μπλουζ μιας άγριας νιότης, μιας οργισμένης εφηβείας.

Ο Τηλέμαχος δεν  γνώρισε πατέρα — τον έχει ακουστά μόνο.
Κι ο Αχιλλέας ούτε μάνα, ούτε πατέρα.
Μεγάλωσε με τον Κένταυρο Χείρωνα, τον φιλόσοφο της φύσης.

Ο Τηλέμαχος καλεί τους Ιθακήσιους σε συνέλευση.
Κι εκείνοι τον ακούνε αδιάφορα, παθητικά.
Οι μνηστήρες του δίνουν πλοίο για να φύγει.
Τον διώχνουν και αν γυρίσει τον περιμένουν σε καρτέρι.

Ο Αγαμέμνων, με αλαζονεία και κατάχρηση εξουσίας,
προσβάλλει τον Αχιλλέα με τρόπο ποταπό
και τον σπρώχνει σε θυμό ανεξέλεγκτο.
Μάταια ο Νέστορας προσπαθεί να  τον συνετίσει και να τον συμφιλιώσει,
και να μην αδικηθεί ο Αχιλλέας.

Κι όμως…
Σε μια εικονική αυλή αιώνιας στιγμής,
ο Τηλέμαχος και ο Αχιλλέας συνομιλούν.
Κι ο Όμηρος, με το ραβδί στο χέρι, τους ακούει προσεκτικά.

---

🔍 Και τότε έρχεται το ερώτημα:

Ποιοι είναι οι σύγχρονοι Τηλέμαχοι και Αχιλλείς στην Ελλάδα του σήμερα;
Τι κάνουν; Τι λένε;
Και τι λέμε εμείς, οι “ενήλικες”;

Διώχνουμε τα παιδιά μας;
Προσβάλλουμε τους Λιγύριδες;
(το άλλο, ξεχασμένο όνομα του Αχιλλέα — από τη φωνή, όχι από τη βία)
Ζούμε με επιδόματα  επαιτείας και κλεμμένες  επιδοτήσεις,
κλέβοντας το μέλλον τους με παθητική αμέλεια;  Τους προσβάλουμε και αρπάζουμε τα κορίτσια τους καταστρέφοντας τη σχέση, τη βάση μιας καλής συναισθηματικής και σωματικής ισορροπίας; Ή τους ωθούμε στο περιθώριο χωρίς καμία αξιοκρατία με τη φτώχεια και την ανεργία

Κι εκείνοι;
Καθισμένοι στο φως μιας ελιάς,
μιλούν για το μέλλον τους,
σε ενεστώτα χρόνο,
με τον ποιητή τους παρόντα.

---

🏛️ Σύγχρονα Ομηρικά Έπη.

Σε μια  πραγματική   ΤΗΛΕ συνομιλία με το μέλλον του Ομηρικού Χρόνου

Αστραία

Ο Α΄ Τρωικός Πόλεμος

Πως ξεκίνησαν όλα με μια φωνή: "Άσε κάτω τα φουντούκια!" και βγάλε από την φωτιά ...τα κάστανα

🛖 Προϊστορική Φαντασία:

Πόλεμος στη Χαραυγή της Σπηλιάς

Όταν η Ιστορία ξεκίνησε με μια κλωτσιά

Ο Πρώτος Τρωικός Πόλεμος (ή αλλιώς: η Κλωτσοπατινάδα της Σπηλιάς)

Ο πρώτος Τρωικός Πόλεμος — ναι, υπήρξε κι αυτός —
έγινε πριν από μερικά εκατομμύρια χρόνια, στην προ-προϊστορική εποχή του Ηρακλή, όταν ο Οδυσσέας δεν είχε καν γεννηθεί, και πολύ πιθανόν ήταν ακόμα ιδέα στο μυαλό κάποιου σκεπτόμενου ανθρώπου.
Η μάχη διεξήχθη με χέρια, πόδια και κραυγές, ακριβώς έξω από το τείχος τοίχος μιας σπηλιάς — ένα είδος πρωτομαχίας χωρίς περικεφαλαία αλλά με πολλή κλωτσιά (γνωστή στην τοπική διάλεκτο ως "κλωτσοτινάδα") στη χαραυγή της Ατλαντίδος.
Οι αρχέγονοι Τρώες, θρασείς
είχαν κλέψει τις Σαβίνες τύπου, ( αργότερα και οι κοντοχωριανοί τους Ρωμαίοι οπλαρχηγοί ) γυναίκες, των τροφοσυλλεκτών, καθώς και μερικά από τα αποθέματα φουντουκιών, ριζών και μούρων.
Οι Αχαιοί αρχέγονοι κυνηγοί — που τότε δεν λέγονταν ακόμα Αχαιοί αλλά πολυπλόκαμοι "εκείνοι με τα ωραία μακριά μαλλιά" —
τους πολιόρκησαν.
Όχι με άλογα ή καταπέλτες. Με μερικές πέτρες, νύχια και επιθετικά βλέμματα.
Ο σκοπός ήταν ξεκάθαρος:
«Δώστε πίσω τις κυρίες και τα κάστανα!»
(Είχαν καταλάβει την σπουδαιότητα των γυναικοπαίδων για το μέλλον της μέλλουσας κοινωνίας, οι οξυδερκείς Αχαιοί )
Μετά από τρεις πανσέληνους και μία κρίση πείνας,
συμφιλιώθηκαν.
Έγινε λοιπόν συμβιβασμός:
Μοιράστηκαν τις γυναίκες (με αξιοπρέπεια και αρχαία γκρίνια),
Μοίρασαν τα τρόφιμα (ίσως λιγότερο αξιοπρεπώς),
και κατοικούσαν τη σπηλιά εκ περιτροπής:
οι μεν μέσα,
οι δε έξω σε σκοπιά, παριστάνοντας τους φύλακες
και κρυφοκοιτάζοντας την εστία της φωτιάς
Και έτσι τελείωσε ο πρώτος Τρωικός Πόλεμος —
χωρίς έπος, χωρίς έπαθλο,
αλλά με μια μεγάλη αρχή για τα ομηρικά μπερδέματα που θα έρθουν... πολλά χρόνια (και γενεές σπηλαίων) αργότερα.

Πρώτα Ήρθαν τα Κάστανα

(και μετά οι γυναίκες, και μετά ο πόλεμος…)

Για να διηγηθούμε την ιστορία του Ανθρώπου από την αρχή 

σε σύγχρονα και παλαιά Έπη Ομηρικά με τόλμη γοητεία και ομηρική φαντασία.

 Τα Άγνωστα Έπη

Μυθολογίες που δεν πρόλαβε να τραγουδήσει ο Όμηρος

Αστραία

Γαλαξιακές Γεννήσεις

Στην Γαλαξιακή Μήτρα της Ήρας γεννιέται το ηρωικό μωρό διπλό, ένα αθάνατο και ένα θνητό, από δύο αριθμούς, 6 έξι και 9 εννιά, σε 9 μήνες από την ένωση δύο γαμετών, ενός ευθέος σπερματοζωαρίου και ενός σφαιρικού κυκλικού ωαρίου, δεμένο με μια ασημένια κλωστή τον ομφάλιο λώρο του Ηρακλή.


Αστραία

Επωδός Λυγαριάς

                              

                           Στη ρίζα της λυγαριάς  και στους μικρούς και μεγάλους ήρωες που δεν λυγίζουν

«Στη λυγαριά η Ήρα ορκίζεται,

κι ο ήρωας δε λυγίζει —

εκεί που φύλλα δένουνε,

η μοίρα δεν τσακίζει.»

                                                                      Αστραία

Νέα Σελήνη στον Σκορπιό

Νέα σελήνη στον Σκορπιό σήμερα 10 μοίρες με το ωροσκόπιο το γεωκεντρικό

 8ος σταθμός του Οδυσσέα στην Κίρκη  και τον Άδη

και ο 8ος  Άθλος του Ηρακλή με τον  τρικέφαλο Κέρβερο άγριο πολύ

 Στο ανθρώπινο σώμα στα γεννητικά όργανα αντιστοιχεί

 Οι  σεξουαλικές καταχρήσεις  και  η υπερβολή ρημάζουν την ενέργεια  από τον  ανθρώπινο σώμα  με τον  Άδη να την λεηλατεί και την Κίρκη χοίρους  να ποιεί.

 ‘Όπως επίσης και η  στέρηση και η  ενοχή τρέφουν μια  σαδομαζοχιστική ΣΚΙΑ λαγνείας και φιληδονίας  που  καραδοκεί.

Το σεξ αφορά μόνο ενήλικα άτομα και με συναίνεση κοινή. 

 Ένα μέτρο θέλει και προσοχή  όπως όλα τα πράγματα της ύλης εδώ στη Γη και ένα  καλό κοφτερό  οδυσσειακό ΣΠΑΘΙ

Αστραία

Στο Λυκαυγές του Αυτόλυκου Ανθρώπου

Πάμε μια βόλτα ….σε υπερσυντέλικο πανσέληνο φεγγάρι

με μια πιρόγα συντελεσμένης μελλοντική απροσδιοριστία της Μνήμης
….στο παιγνίδι της έμφυτης Νοημοσύνης …σε Ενεστώτα χρόνο;
Τι ενθυμείσαι από το πρώτο ροδοχρωματισμένο πρωινό της Ανθρωπότητας

 στο λυκαυγές …του αυτόλυκου Ανθρώπου;
Όταν αντίκριζε για πρώτη φορά τον Ήλιο στο ξημέρωμα του 

…ως μέγα συμβάν της συμβεβηκότας ουσίας 

της παρακείμενης ύπαρξης του