Ήταν ποτέ η Τροία Ατλαντίδα: Διάλογος Πλάτωνος με Αινεία

 

Ο Πλάτων και ο Αινείας σε φανταστική απεικόνιση. Στο βάθος ο ποιητής Όμηρος τους ακούει στοχαστικά

Φανταστικός διάλογος ανάμεσα στον φιλόσοφο και τον πολεμιστή από την Τροία για την Τροία και την Ατλαντίδα

Διάλογος Πλάτωνος και Αινεία

Θέμα: «Ήταν ποτέ η Τροία Ατλαντίδα ;»

Πρόσωπα:

Πλάτων, φιλόσοφος της Αθήνας

Αινείας, Τρώας πρίγκιπας, απόγονος του Δαρδάνου

Σκηνή: Στην άκρη μιας αρχαίας ακτής, ο Πλάτων ονειρεύεται — και ο Αινείας εμφανίζεται από την ομίχλη του χρόνου.

Πλάτων:

Χαίρε, ξένε που έρχεσαι από τη σκιά της Ιστορίας. Πες μου τ’ όνομά σου, να γνωρίσει ο λόγος το πνεύμα σου.

Αινείας:

Αινείας ονομάζομαι· γεννήθηκα στην Τροία, παιδί της βροχής και της στάχτης. Πέρασα φωτιές και θάλασσες, για να σώσω κάτι πιο αρχαίο απ’ τον εαυτό μου.

Πλάτων:

Σώζεις τη μνήμη σου, ή την καταγωγή σου;

Αινείας:

Σώζω τη φλόγα. Μια φλόγα που ήρθε από παλιά, από τον ουρανό ή από τη θάλασσα. Ο πρόγονος μου, ο Δάρδανος, δεν ήρθε από εδώ — ήρθε μετά το μεγάλο νερό.

Πλάτων:

Μιλάς για κατακλυσμό; Για πτώση πόλεων; Ή για την Ατλαντίδα;

Αινείας (με βλέμμα μακρινό):

Ίσως η Τροία να μην ήταν η Ατλαντίδα. Μα είχε το αλάτι στα θεμέλιά της και το μυστήριο στις στέγες της. Ό,τι θυμόταν ο λαός μου δεν ήταν της γης μόνο. Ήταν μνήμη από αλλού.

Πλάτων:

Τι εννοείς;

Αινείας:

Όταν οι ιερείς του Ίδη προσεύχονταν, δεν καλούσαν μόνο τους Ολύμπιους — καλούσαν και τις σιωπές πριν απ’ τον Όλυμπο.

“Δεν είχαμε βιβλία, Πλάτωνα. Είχαμε μνήμες.

Και μέσα στις μνήμες, φώλιαζαν πόλεις που πνίγηκαν πριν υπάρξουν.”

Πλάτων (σιωπά, μετά):

Κι εγώ το ίδιο άκουσα στην Αίγυπτο.

Για μια πολιτεία παλαιά, που η Αθήνα της αντίσταθηκε.

Και μέσα στη στάχτη της, έμεινε ένας παλμός.

Αινείας:

Ο παλμός της Τροίας.

Πλάτων:

Δηλαδή… η Τροία δεν ήταν η Ατλαντίδα.

Ήταν όμως η τελευταία που θυμόταν πώς έμοιαζε.

Αινείας:

Κι εσύ, που γράφεις τις ιδέες σαν πέτρες, να θυμάσαι:

Όποιος χάνει την Τροία του, ίσως θυμάται την Ατλαντίδα.

Κι όποιος χτίζει τη Ρώμη του, ίσως την κουβαλά.

Αστραία